De kans dat u ooit over Milostene Castin hebt gehoord in uw krant, op uw radio of tv is gering. Hij is politiek activist in Haïti en verdediger van de mensenrechten van arme boeren. Hij en zijn gezin worden permanent met de dood bedreigd. Toch verschijnen in onze media geen oproepen voor zijn bescherming. In het geval van Haïti is er niet alleen sprake van desinteresse, in feite gaat het hier om Europese medeplichtigheid.

De internationale mensenrechtenorganisatie Amnesty International lanceert een internationale oproep om het leven van Milostene Castin en zijn gezin te beschermen. Castin is leider van de Action pour la Reforestation et la Défense de l’Environnement (AREDE – Actie voor de Herbebossing en de Verdediging van het Leefmilieu) in de stad Trou-du-Nord, in het noordoosten van Haïti.

Deze organisatie verdedigt de rechten van kleine boeren tegen de inbeslagname van hun velden door grote agrobedrijven. Zij worden onder druk gezet met gedwongen verdrijvingen uit hun woningen en gewelddadige aanvallen tijdens het werk op hun akkers en op hun gezinnen.

Castin leidt de actiegroep reeds 10 jaar. Reeds zolang wordt hij met de regelmaat van de klok bedreigd door gewapende mannen, die hun banden met politie, politici en grote bedrijven niet verbergen. Sinds november 2020 zijn die bedreigingen intensief toegenomen.

Zijn gezinswoning werd meerdere malen beschoten en met flessen en stenen bekogeld, waarbij ramen sneuvelden en een van zijn kinderen gewond werd. Een niet geïdentificeerde man kwam een van zijn kinderen in zijn klas opeisen en kon slechts met vereende krachten verwijderd worden. Of het om loutere intimidatie ging of een echte poging tot ontvoering is niet duidelijk.

Sindsdien leeft Castin met zijn gezin op een geheim adres. Zijn kinderen gaan niet meer naar school. De politie weigert elk onderzoek van zijn klachten. Meerdere ‘berichten’ werden hem bezorgd waarin politici van de regeringspartij “hem dood willen” omdat hij zich verzet tegen de onteigening van lokale boeren.

Selectieve verontwaardiging

De selectieve verontwaardiging van westerse en Europese regeringen over schendingen van de mensenrechten zijn geen nieuw fenomeen. Haïti heeft een met de VS, Canada, Frankrijk en de EU bevriend regime onder president Jovenel Moïse (zie Oproep van Haïtianen in Europa: “Neen tegen de dictatuur in Haïti).

Er is in het geval van Haïti meer aan de hand dan desinteresse voor de schendingen van de mensenrechten in een bevriend regime. De VS, Canada, Frankrijk en de EU leveren actief hand- en spandiensten aan het regime van de president, die in ruil spotgoedkope arbeidskrachten levert voor de exportproducten die de arme Haïtianen maken.

President Jovenel Moïse weigert af te treden sinds op 7 februari 2021 zijn mandaat officieel beëindigd is. Hij krijgt voor een illegaal referendum voor een nieuwe grondwet en voor frauduleuze verkiezingen voluit steun van zijn bondgenoten en treedt met harde hand op tegen de volksopstanden tegen de corruptie en de sociale uitbuiting door grote buitenlandse bedrijven. Die krijgen van hem vrij spel om ondermeer grote oppervlaktes landbouwgrond te onteigenen voor de massaproductie van exportgewassen, ten koste van de lokale boeren.

De EU weigert de onwettelijkheid van Moïse en zijn organisatie van een referendum en nieuwe verkiezingen af te keuren. Een Duits bedrijf werkt actief mee aan de instelling van een computersysteem waarover alleen de medestanders van Moïse controle krijgen.

Strijder voor de mensenrechten in het verkeerd land

Milostene Castin is politiek activist voor democratie en mensenrechten in het verkeerde land. Dit is niet alleen een kwestie van selectieve verontwaardiging. Door enerzijds hard op te treden tegen elke echte (of vermeende) schending van de mensenrechten in landen die geen goede politieke en/of economische banden hebben met de EU, maar anderzijds passief toe te kijken en/of zelfs actief steun te geven aan regimes die hun bevolking onderdrukken; geven de EU en de VS een zeer fout signaal aan de tirannen van deze wereld.

Wat zij met deze selectiviteit zeggen, is dat schendingen van de mensenrechten OK zijn zolang de Europese belangen maar gevrijwaard blijven. Deze schijnheilige aanpak is niet nieuw, het is een aloud historisch fenomeen.

Dat regeringen pragmatisch selectief omgaan met schendingen van de mensenrechten valt nog enigszins te bevatten. Staten en regeringen zijn abstracties zonder moraal. De publieke opinie daarentegen heeft wel een moreel besef.

Bovendien is er ook een moreel imperatief dat ons verplicht meer aandacht te besteden aan schendingen van de mensenrechten door bevriende regimes dan aan die van vijandige regimes. Bevriende regimes zijn afhankelijk van goede economische banden met de EU en de VS. Zij kunnen met andere woorden onder druk gezet worden.

Onze verontwaardiging kan met andere woorden een wezenlijk verschil maken. Om dat te kunnen, moet de publieke opinie echter op de hoogte zijn van wat er in hun naam gebeurt. Het is daarom onaanvaardbaar dat de mainstream media hun regeringen daarin beaat volgen en zo de publieke opinie ongeïnformeerd houden over de echte gebeurtenissen in de wereld.

De vraag is maar of wij dit in 2021 nog kunnen tolereren.

 

Bericht van Amnesty International: Haïtiaanse mensenrechtenverdediger met de dood  bedreigd