Een week na de nationale actie ‘Bloquons tout’ gaan de Fransen massaal in staking tegen de plannen van de regeringen onder president Macron om de welvaart die door hen wordt geproduceerd nog meer naar boven te ‘herverdelen’. Naast de tienduizenden stakers aan de bedrijven en in de overheidsdiensten worden meer dan 900.000 betogers verwacht in de Franse steden.

De nationale stakingsdag van 18 september begint reeds vroeg bij fabriekspoorten, scholen, bus- en treindepots. Alle acties hebben een gemeenschappelijke deler: protest tegen het antisociale regeringsbeleid onder president Macron. Ook sectoren die je niet snel met sociaal protest zou identificeren staken mee: zo sluiten apothekers de deuren, al blijven ze toegankelijk voor de levering van dringende geneesmiddelen.

In plaats van in te gaan op de rechtmatige eisen van het sociaal protest van de voorbije jaren heeft president Macron opnieuw een eerste minister benoemd die voor identiek hetzelfde beleid staat. Sébastien Lecornu is een ideologische kopie van al zijn voorgangers.

Meer van hetzelfde

Net als zijn voorgangers komt hij uit dat deel van de Franse maatschappij die geen enkele band of empathie heeft met de gewone Fransen. Qua openlijke minachting moet hij slechts onderdoen voor Élisabeth Borne (eerste minister van 2022 tot 2024), die nauwelijks moeite deed om haar fysieke walging te verbergen voor alles wat onder haar klasse leeft.

Dat beleid kan je samenvatten als ‘nog meer rijkdom voor de reeds rijken en nog meer sociale inleveringen voor de werkende Fransen in de bedrijven en de overheidsdiensten’. De eisen van de stakers op 18 september zijn identiek aan die van de actie Bloquons tout een week eerder.

Een van de gevolgen van het neoliberale beleid is de enorme Franse overheidsschuld. Die is niet, zoals steeds weer wordt beweerd in de grote Franse media, de schuld van slecht financieel beheer, maar het gevolg van doelbewuste keuzes om de overheid te ontmantelen en de welvaart te herverdelen naar de rijke Fransen en de grote bedrijven.

De toename van die staatsschuld  is het gevolg van het neoliberale beleid van president Macron, dat op zijn beurt een verderzetting is van het beleid onder zijn voorgangers François Hollande (2012-2017) en Nicolas Sarkozy (2007-2012). En in feite gaat deze beleidskeuze reeds terug tot presidenten Jacques Chirac (1995-2007) en François Mitterrand (1981-1995). Mitterrand is de laatste Franse president die nog heeft gepoogd een sociaal beleid te voeren in de eerste twee jaren van zijn presidentschap, tot ook hij boog voor de oekazen van de financiële lobby’s.

Hardnekkig neoliberalisme

Het grote verschil met zijn voorgangers is de hardnekkigheid waarmee Macron weigert een iota af te wijken van zijn plannen om van Frankrijk terug een land te maken met twee aparte bevolkingslagen. Wat hij nastreeft is een meerderheid van onderbetaalde Fransen die het moeten doen met slechte werkomstandigheden, slecht openbaar vervoer, minimale gezondheidszorg en ondergefinancierde scholen voor hun kinderen. Zij moeten zonder inspraak ten dienste staan van de minderheid die zijn rijkdom zien toenemen dankzij een gigantische herverdeling van de welvaart.

De Franse overheid heeft geen geld meer, terwijl Frankrijk bulkt van het geld. Het werd al meermaals vermeld op deze nieuwssite, maar het kan niet genoeg herhaald worden. Sinds midden de jaren 1980 (tijdens het presidentschap van socialist François Mitterrand) is de inkomensongelijkheid constant gestegen, met een versnelling sinds Macron president is. Tussen 2010 en 2021 is het aandeel van de 10 procent rijkste Fransen gestegen van 41 naar 47 procent, bijna de helft van alle welvaart. De 500 rijkste Fransen hebben hun vermogen tienmaal zien vergroten sinds 2005.

Die welvaartstoename van de toplaag is niet het gevolg van zijn hogere productiviteit. Forse inleveringen op de lonen, inkrimping van de sociale bijdragen door de werkgevers hebben de welvaart jaar na jaar meer herverdeeld naar boven. Bovendien hebben opeenvolgende fiscale hervormingen de rijken en de bedrijven nog meer bevoordeeld.

Wat dit alles zo kafkaiaans immoreel maakt is dat zelfs de meest radicale voorstellen van La France Insoumise voor hogere belastingen voor de rijken niet één miljonair zou verhinderen miljonair te blijven.

Inleveren naar beneden, binnenrijven naar boven

In plaats van het algemeen belang van de meerderheid der Fransen te dienen gaat Macron door met zijn ideologisch beleid. Pensioenen worden verlaagd, terwijl de pensioenleeftijd wordt verhoogd. De sociale bijdragen en de lonen van het overheidspersoneel van nationaal tot gemeentelijk worden ingekrompen. Met de terugbetaling van geneesmiddelen gebeurt hetzelfde. Apothekers staken mee omdat de terugbetaling van generische (merkloze) geneesmiddelen wordt verlaagd.

Het openbare onderwijs is in totale crisis. Er zijn te weinig leerkrachten die nog slechter betaald zullen worden voor meer arbeidsuren wat ten koste gaat van de kwaliteit van het onderwijs, terwijl de Franse toplaag zijn kinderen naar exclusieve, dure privéscholen stuurt.

De grootste verstoring wordt verwacht van de stakers van het openbaar vervoer, trein, tram, bus, metro en van de luchtvaartsector. Ook deze sectoren worden getroffen door enorme inleveringen, terwijl de dienstverlening alsmaar slechter wordt. Over heel Frankrijk wordt in 230 grote en kleine steden betoogd.

Dialoog met de organisaties die de werkende, de werklozen en de gepensioneerde Fransen vertegenwoordigen is in Frankrijk nooit goed geweest. De weigering van de opeenvolgende eerste ministers onder Macron om met de vakbonden aan tafel te gaan zitten fanatieker dan ooit tevoren.

Voor een overzicht van de actiedag Bloquons Tout van woensdag 10 september, zie Frankrijk, de totale crisis van het neoliberalisme