Rusland zou zich hebben gemengd in de verkiezingen van 2016 met de overwinning van Trump tot gevolg. Recent onderzoek bevestigt: er klopte niets van. Geen enkele van de media die Russiagate hypeten heeft toegegeven dat ze fout zaten. Ze blinken uit in omfloerst taalgebruik op de achterpagina’s die een zaak minimaliseert, die van 2016 tot 2020 prominent frontpaginanieuws was.

Het was dé revelatie van 2016. Russische internettrolls hadden op aansturen van het hoogste niveau in het Kremlin de presidentsverkiezingen beïnvloed met de ‘overwinning’ van Donald Trump op Hillary Clinton tot gevolg.

Bovendien hadden Russische hackers aan WikiLeaks interne e-mails van het campagneteam van Hillary Clinton bezorgd, die dan selectief werden ingezet om de schijn te geven dat Clinton had gepoogd de kansen van Bernie Sanders in de Democratische voorverkiezingen te boycotten.

Een en ander leidde tot een grondig onderzoek door voormalig FBI-directeur Robert Mueller. Hij produceerde een rapport van 448 pagina’s met alle ‘bewijzen’. Enkele zeer spaarzame journalisten die de moeite namen om dat rapport te lezen en dubbel te checken kwamen tot een heel andere interpretatie dan wat ze er in de grote media over lazen.

Hun inzichten waren onmiddellijk beschikbaar, maar bleven volledig ondergesneeuwd. ‘Russische inmenging’ werd een vaste meme onder de naam Russiagate, een evidentie die niet meer bewezen hoefde te worden.

Het Center for Social Media and Politics van de New York University (NYU) onderzocht alle beschikbare gegevens opnieuw en kwam tot een weinig verrassende vaststelling (tenminste, weinig verrassend voor die enkele journalisten die in 2016 wel hadden opgelet in de klas).

Dit onderzoek “vond geen bewijs van een betekenisvol verband tussen de blootstelling aan Russische buitenlandse beïnvloedingscampagnes en veranderingen in de attitudes, polarisering of stemgedrag.”

Op basis van alle gegevens uit het onderzoek van Robert Mueller stelde het Center het volgende vast. Het al bij al kleine beetje internettrollen dat inderdaad werd gepleegd door Russische pogingen tot beïnvloeding was voor 70 procent geconcentreerd in 1 procent van alle internetgebruikers. “Die bereikte gebruikers waren in hoofdzaak reeds sterk overtuigde Republikeinen.”

 

 

 

Met andere woorden, alle voorbije jaren dat verontwaardigd paniekerig werd gedaan over Russische trollen die zich moeiden in de VS-democratie, werden onwaarheden verspreid.

Ondertussen werd Russiagate wel ingezet als hét cruciale argument in de VS en daarbuiten om internetcensuur in te voeren en online inhoud onder strenge controle door de overheid te brengen.

Dit is géén nieuwe informatie

Wat in dit alles wél mag verbazen is dat dit allesbehalve nieuws is. Reeds in december 2018 verscheen een artikel in The Nation van onafhankelijk journalist Aaron Maté, waarin hij onthulde dat de hele Russiagate een zeer ongesofisticeerde propagandacampagne was, kleinschalig, amateuristisch en grotendeels zonder enig verband met de presidentsverkiezingen van 2016.

Een commentator vatte wat er gedaan was als volgt samen: “Ontworpen door personen met een onvoldoende kennis van het Engels en geen flauw benul van de eigenheden van de politieke cultuur in de VS.”

Het Computational Propaganda Research Project van de University of Oxford en het privébedrijf New Knowledge gingen eveneens door alle data, kaarten, tabellen en grafieken over het Russisch internetbedrijf Internet Research Agency (IRA), die in het rapport van Mueller van februari 2018 waren opgenomen.

De omvang van de internetcampagne van het IRA was klein (het ging om een uitgave rond 73,711 dollar, waarvan ongeveer 46,000 dollar was uitgegeven VOOR de verkiezingen), de meeste posts hadden bovendien niets met verkiezingen te maken en bijna de helft ervan werd uitgezonden NA de verkiezingen.

Dit kwam neer op 0,05 procent van de 81 miljoen dollar die Trump en Clinton uitgaven aan advertenties op Facebook. De bewering dat het IRA over een budget beschikte voor manipulatie van 25 miljoen dollar was gebaseerd op het volledige wereldwijde budget van het bedrijf, waaronder voor het overgrote deel de uitgaven in Rusland zelf, voor ordinaire commerciële doeleinden.

De enige echte vaststelling over de campagne van het IRA was dat dit een bedrijf is dat net als andere internetbedrijven aan sociale marketing doet voor goedkope commerciële producten.

De enige echte vaststelling over de campagne van het IRA was dat dit een bedrijf is dat net als andere internetbedrijven aan sociale marketing doet voor goedkope commerciële producten en als publiek vooral laagverdienende Amerikanen zoekt, in hoofdzaak dus Afrikaans-Amerikanen en witte armen.

De conclusie van het onderzoek van 2018 was dat “als het al de bedoeling was Afrikaans-Amerikaanse kiezers weg te houden van de stembureau’s, dan was die campagne een volledige mislukking.”

Net dat laatste werd nochtans breed uitgesmeerd in de VS-media. De vanzelfsprekendheid waarmee als premisse werd aangenomen dat zwarte Amerikanen beïnvloed kunnen worden door zeer primitieve posts, zegt nog iets anders over de media. Er blijkt een diep paternalistisch misprijzen uit voor zwarte kiezers.

Het enige verschil tussen het onderzoek van 2018 en het recente rapport van de NYU is dat de grote media er nu wél over berichten, maar dat heel bescheiden doen, op de achterpagina’s, met kadering en titels die de zaak minder erg voorstellen dan ze werkelijk is.

Een zekere Tim Starks is journalist bij de Washington Post. Hij was een van de actiefste promotors van Russiagate. De ‘little influence’ van zijn recente artikel geeft de oppervlakkige lezer de indruk dat er dus wel enige beperkte beïnvloeding was, waarvan de krant ‘toegeeft’ dat ze wat overroepen was geweest.

In werkelijkheid stelde het onderzoek vast dat er geen enkele meetbare beïnvloeding kon worden vastgesteld. De media in de VS benadrukken tevens allemaal dat dit onderzoek alleen over Twitter gaat en niet over Facebook, zonder er bij te vermelden dat uit ander onderzoek blijkt dat de besluiten over Facebook gelijkaardig zijn.

De Belgische kranten namen deze framing ongenuanceerd over. Nergens was dit voorpaginanieuws.

Waar ging dit dan écht over?

Twee zaken. Het laatste wat de VS-massamedia zouden toegeven was dat de idioot die ze jarenlang hadden opgevoerd in praatshows, entertainmentprogramma’s en realityshows het dankzij zijn bekendheid tot president had geschopt.

De show The Apprentice werd vanaf 2004 14 seizoenen lang gepresenteerd door Donald Trump, een vastgoedmakelaar die er als een van de weinigen in de rijke toplaag nooit in is geslaagd het enorme fortuin dat hij van zijn vader heeft geërfd, te vergroten.

Hetzelfde kan overigens worden gezegd van Jair Bolsonaro in Brazilië. Die wordt wel eens de Braziliaanse Trump genoemd, maar dat is verkeerd. Bolsonaro werd al dertig jaar – lang voor Trump – opgevoerd in Braziliaanse praatshows als politieke freak met bizar seksistische ideeën over vrouwen en ranzige commentaren op inheemse volkeren, Afro-Brazilianen en arme Brazilianen in het algemeen.

Tijdens de verkiezingscampagne, toen Trump nog een kandidaat was naast andere Republikeinen, kreeg hij gratis reclametijd op alle zenders, met zijn uitspraken en maniërismen die met misprijzen werden becommentarieerd.

Dat hij verkozen zou raken hadden de mediabazen niet ingeschat. Daar moest een andere dader verantwoordelijk voor zijn.

De kijkcijfers waren enorm. Dat hij verkozen zou raken hadden de mediabazen niet ingeschat. Daar moest een andere dader verantwoordelijk voor zijn. Russiagate werd het antwoord.

Ondertussen mag niet worden vergeten dat er nog een reden was om Rusland van inmenging in de verkiezingen te beschuldigen. WikiLeaks had via een interne bron in het Democratisch partijapparaat e-mails verkregen van het campagneteam van Hillary Clinton. Daarin bespraken ze hoe ze in samenspraak met de media de campagne van aartsrivaal Bernie Sanders zouden saboteren.

Wat in normale omstandigheden een politiek schandaal van formaat hoorde te worden werd door het campagneteam met een afleider van formaat voorkomen. Russische hackers hadden de e-mail gekraakt en aan WikiLeaks bezorgd. De grote media, die bijna unaniem achter de kandidatuur van Hillary Clinton stonden, gingen volledig mee in het verhaal.

Wie dit oppervlakkig leest, kan dit afdoen als een complottheorie. Het is echter heel eenvoudig. Er was geen grote samenzwering van de Democraten en de media, geen voorafgaand overleg.

Dit is gewoon de aard, het karakter en de denkwijze van de ‘liberal’¹ media in de VS. Dit is net zomin een complot als het feit dat al het water naar de zee stroomt. De grote media zijn bedrijven, die alle belang hebben bij het economische status quo. Journalistiek maak je carrière als je daarin meedraait.

Overigens heeft Clinton de verkiezingen niet verloren. Ze behaalde drie miljoen stemmen meer dan Trump. Trump werd de vierde president in de geschiedenis van de VS die het haalde met een meerderheid van zetels in het presidentieel kiescollege (voor meer uitleg over het bizarre en ronduit archaïsche kiessysteem van de VS, en waarom dat zo is en zo blijft, zie Hoe democratisch is het verkiezingssysteem in de VS?).

Om Russiagate te geloven moet je ook geloven dat het land dat computers en het internet heeft uitgevonden niet in staat zou zijn om Russische hackers tegen te houden.

Er zijn nooit bewijzen geweest voor enige Russische inmenging in Amerikaanse verkiezingen. Zou Rusland dat graag willen doen? Zonder de minste twijfel! Per slot van rekening doen de VS het ook in hun land, dus, waarom niet?

Alleen, op dat vlak zijn ‘de Russen’ kleine amateurs in vergelijking met het land dat excelleert als geen ander in het beïnvloeden van verkiezingen over heel de wereld en in het ‘steunen’ van staatsgrepen, als inmenging niet blijkt te werken.

Om Russiagate te geloven moet je ook geloven dat het land dat computers en het internet heeft uitgevonden, niet in staat zou zijn om Russische hackers tegen te houden.

Er is wél zware inmenging

Bovendien, er is wel degelijk zware inmenging in het kiesproces in de VS. In de eerste plaats door de Amerikaanse bedrijven, die miljarden dollars pompen in wat de facto geprivatiseerde verkiezingscampagnes zijn. Laat ons dit niet vergeten: de financieringsmethodes die bedrijven en rijke Amerikanen mogen gebruiken zijn in de meeste Europese landen illegaal.

Daarnaast is er wel degelijk buitenlandse inmenging in de verkiezingen, voornamelijk door twee landen: Israël en Saoedi-Arabië. Maar dat is blijkbaar géén probleem.

De financieringsmethodes die bedrijven en rijke Amerikanen mogen gebruiken zijn in de meeste Europese landen illegaal.

De verkiezing van Donald Trump tot president was geen aberratie, geen afwijking van de norm, maar was de ultieme climax van een politiek systeem, waar twee electorale organisaties met elkaar de macht delen en elke mogelijke derde partij buiten de deur houden.

Die voeren een bitse strijd om die macht, maar over de inhoud van die macht zijn ze het wel met elkaar eens: op buitenlands vlak moeten de VS wereldwijd de dominante economische en militaire grootmacht blijven, op binnenlands vlak moet een neoliberaal beleid de blijvende welvaart van een steeds kleiner wordende toplaag garanderen.

Dat er in Rusland en China geen vrije media zijn is een open deur. Dat geldt echter even goed voor de VS: daar heeft men evenmin vrije media, wat men daar heeft is megamediabedrijven – belangrijke nuance. Dit is het resultaat. President Biden is een terugkeer naar een normaliteit, die ons in een Derde Wereldoorlog dreigt te sleuren.

Albert Einstein zei ooit: “Ik weet niet of er een Derde Wereldoorlog komt, maar ik weet zeker dat de Vierde Wereldoorlog met pijl en boog zal gevoerd worden.”

 

Lees ook:

Promoting Falsehoods and Marginalizing Truth-Tellers – WaPo’s Revelations About Russiagate Reporting Failures Typify Legacy Media Failures.

Those Russian Twitter Bots Didn’t Do $#!% in 2016, says new study

CrowdStrikeOut: Mueller’s Own Report Undercuts Its Core Russia-Meddling Claims