“Ondanks vorige arrestaties in Spanje en Nederland was ik verrast door mijn aanhouding in Bergamo. Ik reis voortdurend door Europa voor mijn politiek werk of gewoon met mijn gezin op vakantie. De politie legde me onmiddellijk uit dat het Italiaanse gerecht geen enkele vervolging instelde. Zij zeiden dat ze enkel gevolg gaven aan het internationaal aanhoudingsmandaat dat Turkije nog altijd bij Interpol heeft lopen.”

“Ik wees hen erop dat er geen reden was om mij aan te houden. In Spanje loopt nog een gerechtelijk onderzoek over dezelfde zaak en daar hebben ze mij laten vertrekken in afwachting van hun vonnis. Een verbod om Italië te verlaten was dus absurd. Ik had aangetoond op geen enkele manier aan de rechtspraak te willen ontsnappen. Mijn komst naar een conferentie in Bergamo was bovendien ruim op voorhand bekend. Ik ben er met het vliegtuig naartoe gereisd, alles volledig openlijk.”

Politiek geïnspireerde ijver

“De ijver van het Italiaans gerecht is enkel en alleen ingegeven door orders van hun ministers van Justitie en Buitenlandse Zaken. Volgens mij zijn zij in gang geschoten omdat Turkije daarop aandrong. Er lopen ondertussen honderden andere internationale aanhoudingsbevelen van Interpol waar nooit op wordt gereageerd. De ijver die ze in mijn geval aan de dag legden is in schril contrast met gelijkaardige zaken.”

“Ik werd recent gecontacteerd door Turkse ouders wier dochter naar Syrië was vertrokken, al dan niet onder dwang. Die mensen waren er zeer verbaasd over dat de Belgische autoriteiten haar niet hadden tegengehouden. Zij was recent via Turkije naar Syrië gereisd, in het gezelschap van twee personen die allebei geseind zijn als verdachte terroristen, leden van Sharia4Belgium, en openlijk met een ticket van Turkish Airlines op hun echte naam met hun officieel paspoort reisden. Noch de Belgische noch de Turkse politie heeft hen tegengehouden in Zaventem of in Istanboel.”

“Opposanten van de Libische leider Khaddafi, die al jaren worden gezocht voor lidmaatschap van terroristische organisaties, konden vrij naar Libië reizen en zijn nu bevelhebbers in het nieuwe Libische leger en bij de politie. Het is met andere woorden zonneklaar dat de strijd tegen het terrorisme in werkelijkheid politiek gestuurd wordt.”

“De Italiaanse politie beschouwde mijn aanwezigheid op een conferentie in Bergamo niet als een of andere politiek verdachte activiteit. Ik reis trouwens al jaren regelmatig naar Italië. Ik heb ook voortdurend contacten met Italiaanse sociale bewegingen. Nooit werd ik daar door de Italiaanse politie voor aangesproken.”

Ik breng de verkeerde boodschap

“Deze recente ijver van de Turkse overheid om me te terug te vervolgen heeft volgens mij alles te maken met mijn recente uitspraken over de betrokkenheid van Turkije in de burgeroorlog in Syrië en met mijn kritiek op eerste minister Erdogan. Ik breng de verkeerde boodschap. De betrokkenheid van Turkije in de Syrische burgeroorlog is zeer ernstig, maar dat hoor je niet te zeggen.”

“Ik was nooit echt bang dat Italië me werkelijk aan Turkije zou uitleveren. Het Italiaanse vonnis heeft trouwens bevestigd dat ik een vredesactivist ben en dat de feiten, die door Turkije worden aangehaald om me te laten aanhouden, allemaal vormen van vrije meningsuiting zijn. Het argument dat ik de Turkse minister van Buitenlandse Zaken in het Europees Parlement in Brussel zou hebben bedreigd met de dood, werd van tafel geveegd. Videobeelden werden getoond van het hele incident om dat aan te tonen.”

“Reeds voor het vonnis in Bergamo heeft de dienst van Interpol die zich met de internationale aanhoudingsbevelen bezighoudt beslist om het Turkse signalement tegen mijn persoon voor zes maanden te blokkeren. Zonder twijfel deden ze dat in afwachting van de uitspraken van het gerecht in Italië en in Spanje.”

“Beeld je in dat je jarenlang wordt vervolgd omdat je een snelheidsovertreding zou hebben begaan, terwijl je bewezen hebt dat je geen auto hebt, geen rijbewijs en dat je op de dag van de feiten niet daar was … en toch is dit wat Turkije nu al jaren doet tegen mij, ondanks het feit dat ik nu driemaal in drie landen voor deze beschuldigingen ben vrijgesproken.”

Non bis in idem

“Het juridisch principe ‘non bis in idem’ wordt hier voortdurend geschonden. Het stelt dat je niet opnieuw kan worden vervolgd voor een zaak waarvoor je bent vrijgesproken, zolang er geen nieuwe elementen zijn.”

“De Turkse politieke autoriteiten zijn natuurlijk niet dom. Die weten wel dat de kans dat ik ooit word uitgeleverd quasi-nihil is. Dat is dus niet de werkelijke doelstelling achter dit aanhoudingsbevel. Al deze procedures, deze gerechtelijke vervolgingen, de onzekerheid dat het misschien toch wel eens zou kunnen gebeuren en die me het ondertussen onmogelijk maken om te werken, dat zijn hun echte bedoelingen.”

“De Turkse politieke machthebbers zenden daarmee een dubbel signaal. Eerst en vooral naar mezelf, om me te ontmoedigen in de hoop dat ik de strijd opgeef. Ten tweede gaat deze boodschap naar andere politieke activisten. Zelfs meer dan tien jaar na de feiten, zelfs al word je in een ander land vrijgesproken, we zullen je blijven volgen.”

Waar rook is, is vuur

“Je mag de psychologische impact van deze politieke vervolging niet onderschatten. Ik ervaar dat. Bovendien is er nog een effect. Door me steeds te vervolgen wordt voor de publieke opinie een verdacht beeld van mezelf geschapen. ‘Er moet met die man wel iets aan de hand zijn’. Waar rook is, is vuur.”

“Dat werkt, zeker in de grote media. Mijn vragen om een opinie-artikel te publiceren worden steevast geweigerd, zonder inhoudelijke argumenten. Ze beoordelen me op deze vervolgingen en niet op wat ik te vertellen heb.”

“Ik neem dit zeer ernstig. Je mag niet uit het oog verliezen dat de Turkse geheime diensten zeer ver durven gaan. Kijk naar die moord op drie Koerdische vrouwen in Parijs. Het Franse gerecht doet geen enkele moeite om die moorden op te klaren, hoewel de fysieke bewijzen beschikbaar en bekend zijn.”

“De Turkse eerste minister Erdogan heeft op 30 maart 2014, na de gemeenteraadsverkiezingen, openlijk gezegd dat ‘de verraders’ zouden worden achtervolgd ‘waar ze zich ook verbergen, tot in hun holen, tot in hun grotten.’ Voor complexiteit en nuance is in het concept van Erdogan geen enkele plaats. Wie het niet 100 procent met hem eens is is een samenzweerder, een verrader of een terrorist.”

“Wat Turkije eigenlijk nog meer stoort dan mijn mening is dat ik hun zorgvuldig gecultiveerd imago van een moderne staat met volledige vrijheid van meningsuiting doorprik.”

Mediastilte

“Moest ik een anti-Russische dissident zijn of het regime in Iran bekritiseren, dan zou de Belgische overheid nooit zo laks zijn om me aan mijn lot over te laten. Het probleem is wel degelijk mijn politieke opinie en niets anders.”

“Dat geldt eveneens voor de Belgische media, die volledig de lijn van Turkije in deze zaak volgen – vanuit hun eigen overtuiging. Ik schaar me niet achter de eenzijdige westerse eenheidsgedachte over het conflict in Syrië. Het verbaast me niet dat over mijn aanhouding geen letter is geschreven in de media hier. Dat heeft alles te maken met mijn politieke standpunten.”

“De ideologische dichotomie in de media is compleet hermetisch geworden. Wie niet 100 procent met ons is, is tegen ons. Ik bekritiseer de gewapende oppositie in het Syrische conflict, dus ben ik een collaborateur van het regime van president Assad. Alles moet wit of zwart zijn.”

“Mensen als ik zijn stoorzenders. Bovendien maak ik een linkse analyse van wat daar gebeurt. Dat is al helemaal verkeerd. Dat is trouwens ook zo voor het conflict in Libië. Als je het huidige regime bekritiseert ben je automatisch een volgeling van Khaddafi. Er is geen enkele ruimte meer voor kritische analyse.”

“Ik zeg bijvoorbeeld dat er moet worden onderhandeld met de Syrische president Assad, niet omdat hij een groot democraat zou zijn, maar omdat hij nu eenmaal een van de essentiële factoren is in de burgeroorlog. Hij staat wel degelijk voor een deel van de bevolking. Onderhandelen doe je niet alleen met je bondgenoten. Door hem te demoniseren en uit te sluiten laat je hem geen enkele andere uitweg dan de gewapende strijd verder te zetten.”

De wereld is niet zwart-wit

“De meeste mensen denken niet zo eng zwart-wit over de dingen als de media en de politici. Recent nog, nu net na de Turkse gemeenteraadsverkiezingen, ging het alleen maar over de 45 procent voor de AKP van Erdogan, maar wat denken de 55 procent Turken die niet voor hem hebben gestemd? De realiteit is altijd complexer dan wat de media verkondigen. Het is helemaal niet zo dat wij in het westen altijd de goeden zijn en de anderen altijd de slechten. Er zijn nuances tussen die twee uitersten in.”

“De ultieme doelstelling van de Turkse vervolging is echter opnieuw mislukt. Ik ben nog steeds even enthousiast politiek actief als voorheen, dat is geen jota veranderd. Ik voel me eerder gesterkt door wat gebeurd is. Het betekent immers dat ze nog steeds belangrijk vinden om te volgen wat ik doe. Ik blijf dus schrijven, spreken, actievoeren en mijn mening zeggen.”

(Hier meer achtergrond over de zaak tegen Bahar Kimyongür)

Artikel oorspronkelijk verschenen in DeWereldMorgen.be.