De federale Kamer van Volksvertegenwoordigers keurt donderdag 15 mei een resolutie goed over Gaza, die de goedkeuring heeft van alle regeringspartijen. Dat N-VA en MR hier mee instemmen heeft drie redenen: ze is inhoudsloos, niet bindend en ontwijkt de echte kwestie. Op sommige vlakken neemt ze zelfs een loopje met de feiten.

De partijen die samen de federale regeringscoalitie vormen (Vooruit, CD&V, N-VA, MR, Les Engagés) zijn er in geslaagd een voorstel van resolutie samen te stellen waar ze allemaal achter kunnen staan. Als er geen last-minute problemen opduiken wordt ze goedgekeurd door de plenaire vergadering van donderdag 15 mei.

Daar is blijkbaar heel wat onderhandelingswerk en herschrijven tot het laatste ogenblik aan te pas gekomen. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez liet nog wijzigingen aanbrengen tot dinsdagavond 13 mei. De andere partijen van de meerderheid verklaren zich ‘gefrustreerd’ over hem, vooral over zijn recente verklaringen over de genocide.

Deze resolutie is een typisch Belgisch compromis. Ze werd zo vaag en ontwijkend opgesteld dat iedereen er zijn eigen interpretatie in kan vinden. Nieuw is dat niet. Het is een zeer lange traditie in Belgische wetgeving. Vooral wetten over het gebruik van de landstalen hebben die dubbelzinnige eigenschap.

Alvorens op de tekst van de resolutie in te gaan, eerst een woord uitleg over wat resoluties in feite zijn en wat ze op beleidsvlak betekenen. In die voorafgaande uitleg valt al heel wat te herkennen dat relevant is voor deze resolutie over Gaza.

Wat zijn resoluties?

‘Resolutie’ is synoniem van ‘besluit, uitspraak, oordeel, oplossing, beslissing’. De term wordt vooral in politieke kringen gebruikt. Er gaat een kordate indruk van uit. Resoluut optreden betekent kordaat, vastberaden, beslist, zonder aarzelen actie ondernemen.

Meest bekend zijn de VN-Resoluties, waarvan er twee soorten zijn, die van de VN-Veiligheidsraad en die van de VN-Algemene Vergadering. De eerste zijn in theorie bindend, in de praktijk is het de staat Israël die de meeste VN-Resoluties schendt, met steun van de VS (zelfs voor Resoluties die de VS als permanent lid van de VN-Veiligheidsraad heeft mee goedgekeurd).

De Resoluties van de VN-Algemene Vergadering zijn niet-bindend en hebben vooral een politiek symbolische waarde. Zo keurt de VN-Algemene Vergadering elk jaar bij zijn zitting in september resoluties goed voor het einde van de VS-blokkade tegen Cuba, voor de erkenning van de staat Palestina en voor een einde aan de kolonisering van de bezette Palestijnse gebieden.

Er gaat van goedgekeurde resoluties wel een zekere politieke druk uit, maar dat is relatief

Ook nationale parlementen keuren regelmatig resoluties goed. Die zijn net als de VN-Resoluties van de VN-Veiligheidsraad niet bindend. Concreet betekent het dat de regering geen enkele verplichting heeft om ze toe te passen, zelfs wanneer ze door een grote meerderheid van het parlement werden goedgekeurd.

Er gaat van goedgekeurde resoluties wel een zekere politieke druk uit, maar dat is relatief en is afhankelijk van de politieke koorts van het ogenblik. Niet uitvoeren wordt uitgelegd met een herinterpretatie van de tekst, met argumenten van ‘we doen dat al’, er wordt ook verwezen naar ‘veranderde omstandigheden’ of sommige aspecten van de resolutie zouden ‘onuitvoerbaar’ zijn.

Ministers dienen uiteraard nooit voorstellen van resolutie in. Ministers en regeringen nemen beslissingen en implementeren die. Resoluties zijn het exclusief terrein van het parlement. Waarom, als ze toch zo weinig impact hebben, dienen parlementsleden voorstellen van resolutie in?

Waarom dienen parlementen resoluties in?

Daar kunnen meerdere redenen voor zijn. Voor de partijen van de oppositie zijn ze een middel om de regering en de meerderheid te dwingen een standpunt in te nemen. Ze worden immers verplicht uit te leggen waarom ze een resolutie niet zullen goedkeuren. Het kan ook een uiting van frustratie zijn van de oppositie, die geen antwoorden krijgt op haar vragen.

Zo verplicht de oppositie de regering om standpunten in te nemen

Meestal worden die voorstellen dan weggestemd. Soms worden ze toch goedgekeurd, nadat ze zwaar geamendeerd zijn – een ander woord voor ‘ongevaarlijk gemaakt’ – door parlementsleden van de meerderheid. Daar gaat heel wat onderhandelen aan vooraf, waarbij de indiener of indieners afwegen wat voor hen het belangrijkst is: hun onverdunde standpunt verdedigen of een afgezwakte versie erdoor krijgen.

Een goedgekeurde resolutie kan vervolgens voer zijn voor parlementaire vragen aan de betrokken ministers in de weken en maanden nadat ze is goedgekeurd. Zo verplicht de oppositie de regering om standpunten in te nemen, meestal over zaken waar de regering en de meerderheidspartijen zich liever shtum houden.

Soms dienen regeringspartijen zelf voorstellen van resolutie in. Dikwijls is dat als tegenzet tegen een voorstel van oppositiepartijen. Het kan ook wijzen op interne onenigheid binnen de meerderheidspartijen, of een voorbode zijn van een val van de regering.

De wereldwijde verontwaardiging is niet meer te stuiten

Het voorstel van de resolutie over Gaza die nu wordt goedgekeurd komt er in hoofdzaak om één reden: de druk van publieke opinie. Zondag 11 mei ging de grootste pro-Palestijnse betoging door Brussel sinds het begin van de genocide. De wereldwijde verontwaardiging is niet meer te stuiten.

Dat zullen de indieners van deze resolutie uiteraard nooit zo toegeven. De grote media doen verder hun deel van het werk door de pro-Palestijnse betogingen te minimaliseren, onder meer door routineus de zeer lage tellingen van de politie als betrouwbaar weer te geven.

Aanvaardbaar voor pro-zionisten

De tekst is zo opgesteld dat ze aanvaardbaar voor de meest fanatieke verdedigers van de genocide bij de N-VA en de MR. Zo staat er in dat België bereid is om de staat Palestina te erkennen als een aantal Arabische landen tegelijk het bestaansrecht van Israël erkennen. Dit is een voorwaarde waarvan de indieners bij voorbaat weten dat ze niet vervuld zal worden.

De erkenning van een staat is niet hetzelfde als de erkenning van het recht op bestaan van een staat

Bovendien worden hier twee niet verzoenbare begrippen door elkaar gehaald. De erkenning van een staat is niet hetzelfde als de erkenning van het recht op bestaan van een staat. Het eerste is een in het internationaal recht erkende politieke beslissing, met concrete gevolgen zoals diplomatieke relaties, handel, toegang tot het grondgebied met erkende paspoorten.

Het recht op bestaan van een staat wordt daarentegen nergens erkend in het internationaal recht. Het is een begrip dat desalniettemin doelbewust wordt ingezet om verwarring te zaaien. Het is echter niet meer dan een vrijblijvende politieke opinie.

België heeft op dit ogenblik een eerste minister die het recht op bestaan van zijn eigen land niet erkent, een opinie waar hij recht op heeft, maar die – gelukkig maar – geen enkele legale consequentie heeft.

Israël doet trouwens veel meer dan dat. Het zet zijn leger in om dat recht op bestaan effectief onmogelijk te maken

Bovendien is er een fundamenteel verschil tussen een organisatie als Hamas die het recht op bestaan van Israël niet zou erkennen (dat doet Hamas al enkele jaren wel) en een koloniale bezettende staat als Israël die evenmin het recht op bestaan van een Palestijnse staat erkent.

Israël doet trouwens veel meer dan dat. Het zet zijn leger in om dat recht op bestaan effectief onmogelijk te maken, terwijl het zelf de facto een internationaal erkende staat is – wat Hamas of andere organisaties daar ook over mogen denken.

Het niet erkennen van het recht op bestaan van Israël in zijn huidige vorm als exclusief zionistische staat is met andere woorden een politieke opinie zonder enig gevolg voor de erkende staat Israël.

Interne contradicties in de tekst

De eis van eerste minister Bart De Wever (N-VA) dat eerst de grenzen van Palestina moeten worden vastgelegd is van een ongekende hypocrisie. Israël erkent zelf geen eigen grenzen en heeft niet eens een grondwet die een territorium vastlegt, zoals dat de norm in zowat alle erkende VN-lidstaten ter wereld.

Dat deze politicus dat zegt valt enigszins te vatten vanuit zijn eenzijdig pro-zionistische kijk op Israël en Palestina. Dat geen enkele mainstream journalist hem met deze logische tegenvraag confronteert is een deel van het probleem. In de resolutie wordt dus vermeld dat de grenzen van Palestina moeten worden vastgelegd, zonder te vermelden dat Israël dat voor zichzelf niet doet en zonder te eisen dat Israël dat ook moet doen.

Bovendien vergeet de resolutie dat Hamas weliswaar de grootste verzetsorganisatie is maar niet de enige

Verder staat er ook in dat Hamas moet worden ontmanteld. Een goedkope eis, als je weet dat zelfs voormalig VS-minister van buitenlandse zaken heeft verklaard dat de repressie door Israël de enige voedingsbodem is voor rekrutering van verzetsstrijders.

Bovendien vergeet de resolutie dat Hamas weliswaar de grootste verzetsorganisatie is maar niet de enige. Mogen die andere verzetsorganisaties – waarvan enkelen nog meer reactionair zijn dan Hamas – dan wel blijven bestaan?

Gijzelaars versus gevangenen

De resolutie eist tevens de vrijlating van alle Israëlische ‘gijzelaars’. Israël houdt ondertussen duizenden Palestijnen vast, waaronder vrouwen en kinderen, als ruilmiddel, zonder hen van enig misdrijf te beschuldigen.

Dit is de perfecte definitie van gijzelaars. Toch wordt hun vrijlating niet gezien als een deel van de oplossing. Ook hier doen de media hun deel door het steevast ‘gevangenen’ te noemen.

CD&V-voorzitter Sami Mehdi en Vooruit-voorzitter Conner Rousseau noemen de invasie van Israël in Gaza een genocide, ruim laat na 20 maanden genocide en volledig vrijblijvend zolang zij hun ministers niet verplichten dat ook hard te maken als regeringsbeleid.

Dat de regeringspartij Vooruit een petitie start is eveneens een droevig staaltje hypocriete perceptie. Een regeringspartij dwingt echte beslissingen af via haar ministers en parlementsleden.

Dat deze resolutie er komt is een zeer kleine symbolische stap vooruit

De resolutie wil verder nog dat België strenger gaat optreden tegen export van militair materiaal naar Israël. Dat is al jaren een bevoegdheid van de regionale regeringen. En wat sancties betreft, de indieners beamen zelf dat de tekst zwak is – een understatement.

De frustraties van de indieners van dit voorstel over de uitspraken van MR-voorzitter Bouchez die de genocide blijft ontkennen, kunnen oprecht zijn, maar ze zijn niet meer dan dat: frustraties zonder enige impact op het concrete regeringsbeleid.

Minister van buitenlandse zaken Maxime Prévot (Les Engagés) is de man die wordt verondersteld in de regering deze resolutie concreet te maken met beleidsbeslissingen. Deze resolutie bevat echter niets dan vage omschrijvingen, zelfs een aantal contradicties, die hem zullen toelaten in de praktijk niets te doen.

Dat ze er komt na 20 maanden genocide blijft een schande waar de geschiedenis over zal oordelen

Dat deze resolutie er komt is een zeer kleine symbolische stap vooruit. Ze komt er echter alleen omdat de verontwaardiging van de publieke opinie niet meer te stoppen is. Dit is een poging om die druk wat te verzachten. Dat ze er komt na 20 maanden genocide blijft een schande waar de geschiedenis over zal oordelen.

De Palestijnse bevolking  heeft sinds 1948 wel meer ogenblikken meegemaakt dat het even beter leek te zullen gaan. Dit is er een van. Afgaande op het lange bloederige spoor van gebroken beloftes kan het antwoord op deze resolutie slechts dit zijn: geloof ze niet zolang er geen concrete beleidsbeslissingen op volgen.