Met ‘De Omgekeerde Wereld’ toont PS-voorzitter Paul Magnette dat hij heel wat goede ideeën heeft. Jammer dat die ideeën tot de wereld van de literatuur beperkt blijven en niet doordringen tot die andere wereld, die van de Realpolitik.

Paul Magnette (1971) werd als jong veelbelovend politicoloog van de Université Libre de Bruxelles door Elio Di Rupo binnengehaald bij de Parti Socialiste (PS). Hij maakte er al snel een blitzcarrière. In 2007 werd hij minister van volksgezondheid in de Waalse Gewestregering. Hetzelfde jaar stapte hij al over naar de federale regering waar hij minister van energie werd. In de regering Di Rupo was hij minister van openbare bedrijven, waarbij hij ondermeer de NMBS onder zijn hoede had.

Sinds 1 januari 2013 is hij voorzitter van de PS en burgemeester van de stad Charleroi. Magnette spreekt vloeiend Nederlands. Tijdens zijn ministerschap publiceerde hij regelmatig columns in de Vlaamse krant De Standaard. Die werden nu gebundeld in dit boekje.

Magnette kreeg voor dit boek steun van niet de minste. Niemand minder dan voormalig voorzitter van de Europese Commissie Jacques Delors (1985-1995) was bereid er een voorwoord voor te schrijven.

Magnette windt er geen doekjes om. Hij is een overtuigd sociaal-democraat, gelooft in de regulerende rol van de overheid, hecht groot belang aan de sociale verworvenheden van het naoorlogse België. Liberalen en conservatieven horen bij hem duidelijk in het andere kamp. De dogma’s van de vrije handel en het laisser faire vinden bij hem geen genade.

Bien étonné de se retrouver ensemble

België is veranderd, zelfs onherkenbaar. “Mijn vader kwam uit de provincie Luik, werd door het ‘Walen Buiten’ uit Leuven verjaagd en vestigde zich in 1971 in Charleroi. Als huisarts verzorgde hij Italiaanse, Vlaamse, Turkse en Poolse arbeiders die na tientallen jaren hun longen ophoestten. Hij sprak meer Waals dan Frans met hen.”

Magnette blijft – in tegenstelling tot de meeste Franstalige media – zeer nuchter bij het stijgende succes van de N-VA en haar rijzende ster Bart De Wever. “Uit het gezichtspunt van de politieke wetenschap is het eigenaardige aan ons politieke leven niet dat Vlaanderen naar een harder rechts evolueert. De paradox is dat minder dan één op drie Walen op rechts stemt.”

Noord, Zuid

Waarom Walen precies voor de PS blijven stemmen ziet hij anders dan de Vlaamse media. Hij ontkracht de mythe dat de PS zou gedoemd zijn om een groot deel van Walen afhankelijk van steun te houden, omdat ze dan bij de PS terecht kunnen voor hun problemen.

Dat blijkt niet te kloppen. De armere Walen gaan immers vooral NIET stemmen. Tot vijfentwintig procent van de Walen stemt blanco of ongeldig of komt gewoon niet opdagen. Werkloosheid werkt nergens in het voordeel van linkse partijen, dus ook niet in Wallonië.

Links, rechts

Magnette kijkt met eerlijke verwondering naar onze Vlaamse fascinatie met bekende personen, BV’s, Bekende Vlamingen. In Wallonië is dat fenomeen bijna onbestaande. Beroemde personen zijn er bovendien meestal Fransman of zijn bekend als Belg, niet als Waal.

Hij heeft het in zijn columns echter vooral over sociale thema’s, waarbij Europa ook de revue passeert. Van Magnette is bekend dat hij kritisch staat tegenover het sociaal-economisch beleid van de huidige Europese Unie.

De omgekeerde wereld van Paul Magnette

Boeken van politici, het blijft een controversieel onderwerp. Magnette heeft een klare kijk op de dingen. Je hoeft het niet met hem eens te zijn om vast te stellen dat hij zijn visie zeer goed kan brengen. Maar daar wringt tegelijk het schoentje met dit boek.

Als beleidsvoerder heeft hij niet bepaald een palmares achter zich gelaten dat in overeenstemming is te brengen met de ideeën die hij in deze columns verdedigt. Meer zorg voor de gewone mens, meer sociale taken voor de overheid. Hoe valt dat te verzoenen met zijn concrete beleidsbeslissingen over de NMBS, om maar één voorbeeld te noemen? Tegen het belang van reizigers en spoorarbeiders in heeft hij immers beslist de structuur van de NMBS gesplitst te houden, om louter politiek-strategische redenen.

De titel van zijn boekje ‘De Omgekeerde Wereld’ is dus enigszins ironisch. Magnette leeft als menig politicus in een ‘omgekeerde wereld’, die van de ideeën, de visie, de ideologie aan de ene kant en die van de concrete beslissingen aan de andere kant, die van het boek en de columns en die van de Realpolitik.

Magnette is zeker een lezenswaardig politiek auteur. Jammer dat hij er niet in slaagt zijn goede ideeën in de praktijk toe te passen.

PS. Een praktische tekortkoming van dit boekje is het ontbreken van de data van verschijning van de columns in de krant. Dat zou de lezer in staat stellen om zijn teksten in het juiste tijdskader te plaatsen.